Paardenrevalidatie. Eenvoudig?

Weet je wat het moeilijkste is van revalideren? Het verenigen van het herstelproces van de blessure (het makkelijke deel – want dat doen én moeder natuur én de dierenarts) en het gezond houden van het hele paard. Dat is het lastige stukje. Alles moet kloppen.

De huisvesting, de voeding, de soort training, de trainingsfrequentie en intensiteit van de training, de behandelingen en de timing ervan…

Maar ons deel daarin, is beheersbaar.

Vanuit kennis en expertise weet je wat je moet doen, dus ook dat is niet moeilijk. Het moeilijkste deel is de afweging wanneer je een paard de vrijheid terug geeft. De meeste blessures nopen tot boxrust met gecontroleerde beweging totdat de eindcontrole laat zien dat het weefsel is hersteld. Bij de meeste paarden gaat dit proces gepaard met een toenemende trainingsintensiteit waardoor de frustratie van het dier uitblijft.

Bij Harry neemt de frustratie bij een verhoogde arbeidsintensiteit echter toe. Vanaf het moment dat hij weer mocht draven en zijn eigen impuls door zijn lijf vloeit, stijgt de spanning in zijn weefsels die hem doet steigeren en bokken, bij gebrek aan wezenlijke verzamelde arbeid. Harry is een extreem sensibel paard en bij dat soort paarden werkt dat nou eenmaal zo. Wat ik een klant niet zou adviseren, doe ik wel bij mijn eigen paard: ik laat hem weer los.

En ik aanvaard het risico.Toename van zijn frustratie maakt hem nog minder geschikt als rijpaard dan zijn blessure. Volgende week wordt hij nog één keertje binnenstebuiten gekeerd door Paardenkliniek de Raaphorst.